Dood!

Vroeger hingen de moordenaars aan het kruis, nu de kruisen aan de moordenaars. Harry Mulisch (1927)

Brrrr heeft gisteren acht onschuldige wezens vermoord. We hebben ze vervolgens smakelijk verorberd.

Het ergste is dat we ons er helemaal niet schuldig over hebben gevoeld. Integendeel – we konden niet wachten tot de kleine rakkers waren overleden en uitgesneden, gepeperd en gebakken op ons bordje lagen. We toonden ons volkomen gevoelloos.

Nou ja – het feit alleen al dat ik dit schrijf, op semi-sarcastische toon, bewijst al dat we er niet helemaal sans rancune aan voorbij gegaan zijn. Ook wij zijn ons bewust geweest van het lijden dat we voor de bevrediging van ons eigen genot hebben veroorzaakt.

Maar, o, wat waren die jakobsschelpen lekker!

[“Hoe maak je ze open?” vroeg Brrrr eerder.

“Gewoon, kloppen.” zei de visboer. “En dan hopen dat ze thuiszijn.”]