|
Ik heb gisteren gehuild. Bittere tranen van verdriet. Brrrr zal er niks van hebben gemerkt.
We keken naar een concert van Barbra Streisand. Ze bracht ons langs de hoogtepunten van haar eigen carrière en zo kwamen we ook bij fragmenten van de film Yentl.
Ik wist wat er komen ging – ik had de dvd al grijs gedraaid. Ze zong, live, met beelden van zichzelf uit die film en een jong meisje dat een kleine Babs moest spelen, ‘Papa Can You Hear Me’.
En ineens was het er – het diepe gemis van mijn eigen vader. Een gemis waar ik tot mijn eigen verbazing zelden of nooit een traan om laat. Niet toen ie net gestorven was, niet in de jaren erna.
Op alle gebieden ben ik een watje. Ik huil al bij het zien van een zeehondje. Een dag niet gejankt is een dag niet geleefd, lijkt het soms wel. Dus toen de tranen kwamen grinnikte Brrrr.
“Daar gaat ie weer!”
En inderdaad, daar ging ik weer. En ik lachte door de tranen heen. Want ik weet dat ik een watje ben. En al ziet het er soms wat koddig uit – ik ben er trots op.
Maar dit keer was er meer dan het overschrijden van een lage emotiegrens. De gevoelens waren dieper – echter.
Voor het eerst sinds jaren huilde ik om het gemis van mijn vader.
[Gelukkig had ik mezelf weer snel onder controle. Brrrr heeft het niet gemerkt. Al weet je dat bij hem nooit]
Plaats een reactie