Muziekles

Ze had het niet. Het meisje met haar opgewerkte kapsel, haar blitse kleding en de opgeblingde telefoon. Ze miste de kauwgom-kauwende-“o-wat-heb-ik-het-moeilijk-met-mezelf”-arrogantie van het winkeljufje-dat-niet-weet-hoe-ze-de-week-doorkomt. Eigenlijk was het een tutje. Een lief tutje.

Dat vermoeden werd bevestigd toen ze met een zwaar Achterhoeks accent iemand ging bellen. Achterhoeks hoort bij Grolsch en høken, niet bij een bitch en arrenbie. Zo zijn nu eenmaal de regels.

“Hoi, met mij.” sprak ze en luisterde even.
“Ik ben op weg naar huis. (…) Nee, een drukke dag. (…) Ik heb muziekles gegeven.”

De telefoon verschoof naar het andere oor.
“Eerst heb ik ze laten opwarmen. (…) Een minuutje of tien. (…) Ja. (…) En toen wist ik het niet meer. (…) Nee, ik heb ze gewoon laten springen voor de rest van het uur. Vonden ze goed.”

De mobiel verhuisde terug. Het meisje sloeg haar benen over elkaar.

“En jij?” vroeg ze. “Heb jij nog wat meegemaakt?”

[Hierna was het lange tijd stil. Het leek erop alsof de andere kant van de lijn inderdaad wat had meegemaakt. Het meisje schoof een beetje over de bank en luisterde. Af en toe knikte ze, maar dat zag de andere kant niet.]