In Het Hoofdkwartier vond de Atelierverkoop door tal van (Arnhemse) kunstenaars plaats.
Aanwezig zagen we onder meer de winnaar van de De Gelderlander Kunstprijs, Tobias Tebbe. We herkenden hem aan de foto in het desbetreffende dagblad dat, ingelijst, achter zijn werk pronkte. Nogal dommig informeerden we: “Heb jij dit gemaakt?”
“Uhmm.” reageerde Tobias. Hij scheen nogal overvallen door de vraag. In elk geval moest ie er even goed over nadenken. Een fout antwoord was zo gegeven, niet waar? Maar na enige tijd kon ie d’r toch niet onderuit.
“Euh, ja.” bekende hij. We knikten en begrepen dat we niet meer zulke ingrijpende en persoonlijke vragen moesten stellen. Dan maar iets over het werk zelf.
Op de tafel stonden diverse vormen van keramiek. Op een groot deel daarvan stond de plaatsnaam ‘Baarle’ geschilderd. We informeerden of Tobias daar wellicht vandaan kwam. Of had deze plaats voor hem een diepere betekenis?
Ook deze vraag scheen moeilijker beantwoordbaar dan we voor mogelijk hadden gehouden.
“Uhm, tja.” begon Tobias, “Dat is wel ingewikkeld, hoor.” Hij wreef met zijn vingertoppen langs zijn slapen. Hij leek zich vooral af te vragen wanneer we zouden ophouden die lastige kwesties aan hem voor te leggen.
“Nou, weet je,” begon hij ten langen leste, “Baarle is een plaatsje in Brabant.” We luisterden. Tobias zag dat we meer wilden. “En het is verdeeld in een Belgisch deel en een Nederlands deel. Net zoals Berlijn verdeeld was.”
We keken nog eens goed en zagen inderdaad iets wat leek op een Berlijnse muur, terwijl de Lage Landen verdeeld waren in een viertal bezettingssectoren.
“En ‘Baarle’ lijkt op ‘Berlijn’.” ging Tobias verder. “B-r-l.” We knikten en zagen de overeenkomst.
“En Berlijn ligt wel in Brandenburg, maar is er niet echt een deel van.” Tobias werd bijna enthousiast. “Net als Baarle in Brabant. En Brabant begint ook met B-r-a.”
We bedankten Tobias en liepen door. We waren blij voor hem dat ie de Kunstprijs had gewonnen.
[Even verder zagen we Cornelie de Haan, hier op de foto. Eigenlijk maakt ze buikdanskleding. Vandaag konden we ook deze Barbies (en een Ken) bewonderen die miniaturen van haar creaties droegen. Cornelie heeft niks op met Barbies, vertelde ze. Ze had dan ook met plezier de kledingstukjes in de lijfjes van de weerloze poppen vastgeniet. Ze glunderde toen ze het vertelde.
We sloten onze ogen en bedachten wat voor schoons Tobias en Cornelie samen zouden kunnen produceren.]
Plaats een reactie