We zaten zwijgend in de wachtkamer, Brrrr en ik. In de spreekkamer werd Pim onder handen genomen. We vermoedden namelijk dat Pim last had van demodexen. Ach ja, je hoort wel es wat, niet waar?
Om te controleren of ons vermoeden juist was, moest de dierenarts een flink stukje huid afschrapen en onderzoeken. Ze keek ons aan.
-„Doet dat pijn?�? piepten we.
-„Hij zal het wel vervelend vinden.�? bevestigde de dierenarts.
Eensgezind besloten we geen getuige te zijn van het geschraap. We vertrokken naar de wachtkamer. Bleek om onze neusjes.
We luisterden of we Pim hoorden krijsen. Het bleef stil. In de tussentijd maakte onze fantasie overuren. We durfden onze gedachten niet uit te spreken.
-„Was ik maar niet meegegaan.�? verzuchtte Brrrr.
Na veel te lange tijd werd de deur geopend. De dierenarts noodde ons binnen.
-„Nou, het is niks, hoor.�? zei ze. „Hij is kiplekker.�?
[Pim zat alweer in zijn mandje en spinde dat het een aard had. Er was een rode plek zichtbaar.
-„Hij is heel dapper geweest.�? zei de dierenarts. We knikten. Hij wel.]
Mowl 
Plaats een reactie