Terwijl wij op het punt staan af te reizen naar de Ooijpolder voor ons vierde kerstdiner, zal over enkele uren meneer H worden begraven. Het is een rare wereld.
Het heeft geen zin om daar te lang bij stil te staan. Leven gebeurt. Sterven ook. En het bekommert zich niet om de kalender.
Ik zal niet aanwezig zijn bij het afscheid van meneer H. Niet dat iemand me zal missen — hooguit voel ik mezelf schuldig. Schuldig terwijl ik me voorbereid op een copieuze maaltijd. Het zal wat!
[Voor deze laatste dagen van het jaar wens ik je veel reflectie en bezinning. En een goed etensmaal. Met spekjes en zo.]
Mowl 
Plaats een reactie