ZIJN GEBOORTE HAD hij van horen zeggen en zijn dood was niets meer dan een gerucht, betrouwde de man die hoog op het balkon van het Magazijn stond om er vanaf te springen.
Daar beneden was het plein, met het grote, ronde bassin. Aan de linkerzijde zag hij de Aloysius Academie. Studenten van de school zaten op de rand van het waterbekken en genoten er de middagrust. Er werd geschaakt, wist de man, en gepraat, gedronken. Er waren leerlingen die er naar schoolgenoten lonkten, zoals dat in de aard van de jeugd ligt. De man glimlachte en dacht aan hoe hij zijn eigen vrouw had gevonden – en weer verloren, als door een hand van een macht groter dan hij. Tussen beide momenten was een era van geluk verlopen, die vergaan was voor hij er erg in had. Harentwille wenste hij zijn eigen ongelijk, maar zijnentwille was hij hier.
Ter rechterzijde van de man stond de Kathedraal van de Heilige Lazarus in zijn blikveld. De man besefte ineens dat hij al in geen jaren de horizon meer had gezien, net als alle andere inwoners van de stad die binnen de muren waren gebleven. Hij zou hoger moeten gaan, bedacht hij, waar geen mens ooit was geweest, om de lijn nog te kunnen zien die de aarde van de hemel zou scheiden. Nu stonden er stenen in de weg.
Terwijl hij de omgeving in zich opnam, stelde de man vast dat hij nog steeds herinneringen maakte – vrij overbodig, leek het hem, wanneer het zo meteen werkelijk allemaal voorbij zou zijn.
Alleen al daarom kon er geen einde bestaan. De man werd gesterkt in zijn overtuiging dat hij nooit zijn eigen sterfelijkheid zou ervaren. Volgens de eerste hoofdwet van de thermodynamica bleef alle energie immers behouden, en omdat kennis energie is, aldus de onomstotelijke opvatting van de man, zouden zijn herinneringen nooit kunnen verdwijnen.
Deze gedachten, hier zo nauwkeurig mogelijk genoteerd, vragen misschien enkele ogenblikken om tot u te komen, minuten wellicht, mogelijk nog langer als u het laat bezinken, maar in werkelijkheid bedroeg de tijdspanne waarin zich dit alles afspeelde slechts enkele seconden, of nog niet eens zolang.
Aan het einde van zijn overwegingen voelde de man zich in elk geval ongedurig en vervuld van een bijna smartelijk verlangen om ten langen leste de waarheid te ontdekken. Hij keek niet achterom of omhoog, hij haalde niet nog een laatste keer adem en hij sprak ook geen laatste woorden. Waarom zou hij ook? Er was immers geen begin of einde.
De man zette zichzelf domweg af en verdween in de diepte.
Binnenkort is het hele verhaal van Meneer Rico en diens Fantastische Estiatografieën verkrijgbaar bij de boekhandel en de bibliotheken.
Mowl 